Bres
DEPRI
16-6-19
Was ik mooi een fraaie neerslachtigheid aan het opbouwen en
komt dit er nog bij. Droefheid troef. Niet ‘Tel uw zegeningen één voor één’.
Misschien begon het met vlagen enkele weken geleden aan te
komen met het schrijven van mijn autobiografie op www.pietschreuder.blogger.nl
om mijn kinderen als die het ooit lazen na mijn dood te laten lezen wat voor
vader en stiefvader ze hadden. Ze hebben altijd relaties aan wie ze dat willen
vertellen.
Oorzaken:
1. In een vorige blog Terugblik nr 8 kan je lezen welke
pogingen ik aanwendde een beroep te vinden dat passend voor mij was. Alle
vergeefs. Een psycholoog bood ook geen uitkomst. Tijdens het beschrijven van de
tijd, voelde ik mij volledig in die tijd verplaatst, terwijl ik juist die tijd
probeerde te vergeten.
2. Ik vond verschillende malen een meisje zo aardig en
enigen vonden mij ook zo aardig, dat ik na korte tijd steeds besefte dat ik
geen van allen een goede toekomst had te bieden. Verkering aanmaken is al een
opgave, het fatsoenlijk uitmaken een onmogelijkheid. Ik wist me geen raad en
liet hen gewoon beschaamd op de afgesproken plaats staan. Enige malen werd ik
nog door enigen, nu weduwe of gescheiden dames, benaderd en begon mijn geweten
weer lange tijd te klagen.
3. Om met anderen mee te kunnen denken over de betekenis van
de Bijbel voor de mens, wilde ik voor ongeveer de vijfde maal van mijn leven dat oudste Boek vanaf het begin tot het einde doorlezen. Ik
was bezig met Ezechiël en nam Hosea er nog even bij. Als je depressief wilt
worden is dit een sterke aanrader. Hoorde je in preken en gespreksgroepen over
een liefdevolle, barmhartige en vergevende God Jahweh, dan lijkt het mij
begrijpelijk dat je in plaats daarvan gaat denken aan een wraakzuchtige,
oerharde, vernietigende, niet vergevende Vader aan wiens eisen je onmogelijk
kunt voldoen. Zacharia maakte mij met zijn tekst 8:4 ook niet vrolijk. In het
nieuwe Jeruzalem ouden die niet zonder stok kunnen lopen?
4. Er werd mij door verschillende kerken in boeken de uitleg
van de profeten voor gehouden. Tot ik (en met mij velen) zowel uit de Bijbelse-
als profane geschiedenis ontdekte dat ze totaal niet klopten. Ik hield dat aan
geestverwante christenen voor. Die zagen mij toen als een groot kwaad voor de
gemeenschap, een jongen die nodig bekeerd moest worden. Een doop op mijn
belijdenis kon in hun kerk niet.
5. Ik had reeds lang geleden voor mij de termen “laag
zelfbeeld” en “minderwaardigheidcomplex” uitgevonden. Iedereen had gaven,
talenten en wat meer nodig was om in het leven op minstens één gebied te
slagen. Ik was daarvan nu eenmaal uitgesloten, al wilde ik nog zo graag niet de
zielepiet uithangen.
6. Ik sla de rest oorzaken maar over, want ik ben die ik
ben, want een week vóór dit schrijven verdween mijn huisgenoot, kat Miepsie,
wat mij al die feiten nogeens op de neus drukte.
Ik sla de rest oorzaken maar over, want ik ben die ik ben, want een week vóór dit schrijven verdween mijn huisgenoot, kat Miepsie, wat mij al die feiten nog eens op de neus drukte. (Een lichtpuntje: veertig buurtgenoten hielpen mij zoeken. Twee van hen gingen zelfs om 11 uur ’s avonds en drie uur ’s nachts door het bos naast ons lopen, al roepend: “ Miepsie! Miepsie”! Een zwerfachtig type kwam met foto’s die hij van rondlopende katten had genomen. Een buurvrouw was bij de oude Italiaanse dame twee deuren verder, op de grond voor bed en bank gaan liggen kijken. Tevergeefs. Tot de Italiaanse thuishulp van de Italiaanse kwam zeggen dat de Italiaanse een groot bruin beest onder de bank zag zitten. Hij liet zich makkelijk pakken. Daarna alle helpers berichten en danken..
7. ‘Vroeger’ zag ik de mensen in de boeken als echte mensen
staan, liggen, lopen en alle handelingen doen die mensen maar kunnen
verrichten. Ik wilde dit ook kunnen doen, ze zelf scheppen, maar ik zag er geen
mogelijkheid toe. Ik probeerde het toch echt goed te doen. Net zomin als een schilderijtje
maken waarin de natuur, waar wij mensen deel van uitmaken, levend zag worden.
Ondanks enkele toevallige succesjes, geloofde ik niet dat ik dat zo kon om van
het leven. Van de zes boekjes, waarvan twee werden gedrukt, lag er één in de
boekhandel en één in de digitale boekhandel Bolcom. “Presikhaaf het verhaal van
een landgoed, werd om paar maanden met
acht stuks aangevuld. Platform Presikhaaf had het betaald en een eerste deeltje
door Grafische Bedrijven Arnhem, laten drukken. De gebundelde twee delen werden
door Uitgeverij Kontrast te Oosterbeek gedrukt en voor 8,85 euro aangeboden.
Kontrast kreeg er 2 euro van. Ik niets. Het tweede boek Van Huis en Haard
Verdreven, werd ontfermd door een twijfelachtige Printing on Demand-uitgever,
die mij belastte met de promotie. Als er in de vier afgelopen jaren acht werden
verkocht is het veel. Ik gaf de gratis presentexemplaren die ik ontving, aan
familie en in ruil voor een ander boek, weg. Schrijverschap? Vergeet het maar. Er
was geen belangstelling voor. Dagblad De Gelderlander negeerde het. Dat was nou
echt een illusie. Dat het sinds mijn kindsheid in mij leefde, is misschien
misschien wel de grondslag van mijn mislukte beroepsleven.
8. Zag ik zelfs kinderen het podium beklimmen om voor de
vuist weg hun verhaal te doen; ik verklaarde dat ik spreekangst had. Moest ik
eens de Gemeenteraad, gedeputeerden of een wethouder toespreken, dan
moest dat van een papiertje. Dat ik later Marc Rutte en de paus ook zag doen,
was omdat ze later konden bewijzen wat ze hadden gezegd.
9. Tenslotte (er moet toch eens een eind aan mijn klaagzang
komen): ik kreeg niet zo lang geleden, in de gaten dat ik elk gewenst klassiek muziekstuk
kon googelen en beluisteren. Ik genoot er zo van, dat ik het met een ‘link’ moest
delen met vooral mijn familie en geestverwanten van wie ik het e-mailadres had.
Respons: nauwelijks. Weg verwantschap. Elk mens is anders, ook waar hij
ontroerd van kan worden.
Al die tijd leven met het besef dat ik mijn tekortkomingen mijzelf
niet had aangepraat, maar dat ze werkelijk bestonden. Ik ben alleen ondanks het Bijbelboek
Klaagliederen van Jeremia.. Hetzelfde geldt nog pijnlijker voor mijn
onweerlegbare argumenten voor de onzin van een aantal leerpunten van de
geloofsgemeenschap die ik bezoek. Niemand durft te reageren, of de vastgestelde
laaggeletterdheid is ook op die gebieden alom toegeslagen.
En toch, en toch…. moet ik mijn kinderen en andere relaties
iets positiefs achter laten. Als ik toegeef aan een schrijversblok zou dat mijn
einde zijn.