Hectische
dagen
November stond toch al bekend als deprimerend, en nou dit ook nog. Ik meende het
zelfs aan mijn kat te zien. En dan kwamen daar een aantal ongekend zware sneeuwbuien bij die de waarschuwing code
oranje opleverden. Dat betekende: beter thuis blijven en je niet op de weg
begeven. Daar ging mijn dagelijkse ochtend- en middagwandelingetje van elk een
kwartiertje, volgens doktoren een noodzaak om gezond oud te worden en een
frisse kijk op het leven te bewaren. Dochter Seraja had mij zelfs streng
verboden naar een vergadering te gaan die wij met dertig buurtgenoten over het erbarmelijk onderhoud
van ons flatgebouw door de woningstichting, voor de derde maal zouden houden. Omdat de stichting en de
gemeente geen reactie hadden gegeven op onze klachten, had ik geadviseerd
de politiek, met name de SP in te schakelen. Daarvan waren de vorige maal twee
vertegenwoordigers aanwezig die de leiding namen en ons de voorstellen deden
waarvan je in mijn vorige blog de gevolgen kan lezen.
De
donderdag daarna was de sneeuw zo goed als mogelijk door de kille regen
weggespoeld op enkele smerige hoopjes na. Voor mij echter voldoende om met de
fiets een paar maaltijden bij de super tien minuten fietsen verderop te halen.
Op weg bedacht ik dat ik best even tevoren naar moeder en dochter Schreuder in mijn vorige
huis langs kon gaan om te zien hoe de zaken daar er voor stonden. Dat was toch
maar vijf minuten verder.
Damesfiets
Ik
had wegens het onzekere weer een lange regenjas en een dikke blauwe broek
(kinderarbeid) aangetrokken. Mijn herenfiets schuin houden, links tegen een
paal of bak leunen, verschafte mij de lastste jaren de mogelijkheid om mijn
stalen ros te bestijgen. Ook nu lukte het.
Bij
het huis aangekomen, voelde ik al gauw dat mijn truc onder deze omstandigheden
geen opgeld zou doen. Dus, met de stang tussen de benen lopend naar de
voordeur, als gewoonlijk gefloten en gebeld en met steun van mijn dochter zeer moeizaam van de fiets gekomen.
Na een poosje
bij zitten praten dacht dochterlief weer aan de reeds lang gedane raad
aan mij gegeven een damesfiets aan te schaffen. Zij had een prachtige Batavus
die ik voor een prikje kon overnemen. Ik vond die twee lage middenstangen
net laag genoeg om mijn been er overheen te krijgen. Zo lopend naar de straat
om meer ervaring met het vehikel op te doen. Ik moest daarvoor eerst met mijn
linkervoet steun op de grond zoeken, en toen ervoer ik wat een lage instap
betekent….. Het bleek een ‘hoge instap’, nu ‘uitstap’ te zijn. Dat wil zeggen:
de straat bleek na mijn stap over de stangen een decimeter lager te zijn. De
fiets kwam op mij af en daar ging Pa Piet, zonder een trap te hebben gedaan,
langzaam maar zeker mee ter aarde. Na mijn om hulpgeroep kwam dochter van de
deur terug en trachtte mij overeind te helpen. Het bleek echter noodzakelijk
dat ik zelf op de knieën ging om mij op de handen steunend inspannend op te richtten.
Ach,
die pijnen aan de binnenkant van mijn enkel en die aan mijn knie waren best te
houden, en ik moet het niet erger maken dan het is, maar kon niet voorkomen dat ik
het toch met hulp van een dosis zelfmedelijden en opeens zeer groot
bewustzijn van mijn leeftijd en een blik op het einde van mijn tijd verticaal moest komen.
Seraja
heeft een auto en een groot dienstbetoon, zodat ik mijn fiets bij haar liet
staan en wij met die auto naar de supermarkt togen en mijn boodschappen
insloegen. Zij bracht mij naar de achteringang van Praxis, vanwaar ik met de
twee volle tassen toch nog vijf minuten lopend mijn huis kon bereiken. Daar eerst een poosje
met het zere been op een stoel de schrik en wat deprimerende gedachten
verwerken. Dat bleek juist niet de goede remedie te zijn voor herstel. De pijn
en de zwellingen werden erger en de zoektocht naar overgebleven
paracetamolletjes en tubes arnica, tamtum en zinkzalf werd onder gebeden door
de kreupele oude heer kreunend aangevangen. Ze hielpen geen barst. Net zo min
als de daarvoor bedoelde afleiding van een t.v.-film en nachtrust wat een
nachtwake werd.
Leef
je een beetje mee of zit je nou stiekem te lachen. Schrijf ik daarvoor nou een
blog!
Optimisme Buurt
In
elk geval: de initiatiefneemsters van de bijeenkomsten kondigden middels een
pamflet op de twee voordeuren een derde vergadering aan dat als onderwerp had:
“Positief nieuws van de woningstichting!”
Als
trouwe deelnemer van de poging herstel en onderhoud van ons flatgebouw te
bewerkstelligen had ik toch enige moeite op die uitnodiging in te gaan. In de
eerste plaats het dringende advies van Seraja mij niet buiten de woning te
begeven gezien de erbarmelijke toestand op de weg en daaraan verbonden mijn
leeftijd en de duisternis. Ten tweede vroeg ik mij af of de ontvangen brief van
de woningstichting niet beter per e-mail of brievenbus aan alle ruim tachtig
bewoners doorgezonden moest worden. Er zouden immers buiten de dertig
geïnteresseerden deelnemers aan de vorige bijeenkomsten nog minstens vijftig bewoners
van dit nieuws verstoken blijven.
Ook
verkeerde ik in de veronderstelling dat de woningstichting zelf de
werkzaamheden aan elke bewoner per brief zou aankondigen.
Ik
verontschuldigde mij dus bij de organisatoren, voelde mij niet al te bezwaard
en wacht af.
