Profiel van vrijwilliger platform wijk

Wijknieuws

HANDBOEK VOOR PLATFORMLEDEN

Toevoeging aan reglement

Onlangs is in nieuw reglement aan platformleden Presikhaaf voorgehouden. Het is immers zaak dat een vergadering ordelijk verloopt en men zich aan afspraken houdt teneinde zo doelmatig en prettig mogelijk samen te werken. Het kan niet anders of in zo’n reglement zal de oorzakelijke doelstelling ontbreken. En omdat ik die onmisbaar vind tracht ik het in te vullen. Van een oudste aanvaardt men dat immers toch sneller dan van een jongere.

Het reglement is er voor het platform en het platform voor de leden. Als er geen leden waren was er geen platform en als er geen platform was zou er geen reglement nodig zijn. Dus alle begin ligt bij mensen die voor anderen in hun buurt opkomen die minder tijd, kennis en kunde hebben. Deze personen zijn geschapen met invoel- of inlevingsvermogen of hebben dat door ervaring ontwikkeld. Zij kunnen zich uitstekend verplaatsen in de zorgen van anderen. Daarvoor heeft men zoals voor meer eenvoudige zaken een enigszins verhullend buitenlands leenwoord toegepast, “empathie” geheten. Dat maskeert een beetje het idee dat je eigenlijk zulk een prima eigenschap hebt. Wij zijn bescheiden mensen, verbeelden ons niets en zetten daarom een masker op.

Vanaf mijn vijfde werd ik mij bewust dat ik eigenlijk sinds mijn geboorte als de dood was voor de dood. Weliswaar gingen er in die tijd volgens jouw waarneming nog geen mensen dood, maar het gevaar loerde overal. Er waren talloze mogelijkheden om mijn kostbare, onvervangbare leven in het volkomen niets te doen opgaan. Dat was de oorzaak dat ik onnoemelijk veel huilde. Ongeval, ziekte, geweld, oud en alleen zijn, steeds gebrekkiger worden tot de dood erop volgt, waren mijn grootste vijanden die mij voortdurend bedreigden.

Alleen zijn stond bij mij al gelijk aan dood zijn. Het was alles omvattend.

Wegens verregaand wangedrag (ik gehoorzaamde zelden het verzoek om op te houden met huilen) beleefde ik enkele seconden in de donkere kelder. Geen ouder of hij maakt fouten. Mijn iets oudere zusje kreeg toen een hevige aanval van aan- en voorstellingsvermogen wat wij dus nu empathie noemen. Zij krijste het uit. Zij begreep wat ik onderging. Alleen in het donker ben je blind, doof en stom, want je ziet en hoort niets en wordt niet gehoord, want je bent afgesloten van de leefwereld. Je bestaan is ten einde. Tot mijn grote opluchting merkte ik daarna dat ik toch niet buiten mijn ouders, mijn oneindige levenbeschermers, was geweest. Een gelovige zegt dat zo mooi van zijn God na een dip.

Niettemin begon ik al op mijn achtste aan voorbereidingen te denken om vervangingsmogelijkheden van mijn ouders te scheppen. Ik bad om een vrouw die mijn en haar alleen zijn zou opvullen indien de ramp zich voltrok en ik in een echte kelder zou belanden. De schooljuf in de eerste klas was gek op mij en wij bleven elkaar drie jaar trouw tot bleek dat zij mij als speelgoed had gebruikt, want zij ging er toen met een speelgoedfabrikant vandoor. Het zij zo. Vanaf mijn zesde in de eerste klas ondernam ik enkele pogingen tot wederzijdse toenadering. Ik was gul in het aanbieden van diensten, want ik begreep voor wat hoort wat, het middel om diensten te verkrijgen. Daarvoor had je zelfs geen verstand of opleiding nodig. Dat deed je gevoel wel voor je. Sommigen zeggen: het bezit van de zaak is het eind van het vermaak. Bij mij was het altijd andersom: het verlies van de zaak was het eind van het vermaak, of liever: van het geluk. Het bleek allemaal surrogaat, vervanging van het ware. Intussen weet je dat meer dan de helft van de mensheid zich alleen voelt. Dat beëindigen van de hoopvolle verwachtingen kunnen zo ingrijpend zijn dat je empathie kunt ondergaan. Je gilt in je hart als je een medemens, dier of stuk natuur machteloos naar de kelder ziet gaan omdat er geen hulpvaardige vrijwilliger is die zich aan regels bindt om levensvreugde voor zichzelf en anderen te behouden.

Het motief van de vrijwilliger. 

Intussen verscheen in het Wijkblad van Presikhaaf een artikel waarin staat dat de Werkgroepen Woonomgeving Presikhaaf (WWP1, WWP2 en WWW3) werden opgeheven. De wijk was zo uitgebreid geworden dat (wat eigenlijk al eerder werd vastgesteld) dat de vertegenwoordigers van deze groepen in een platform onmogelijk konden beslissen over wat aan de andere kant van de wijk moest gebeuren. De vertegenwoordiging vanuit buurtgroepen in Oost Presikhaaf gaven zich de naam "BewonersOverleggen". Via een centraal klachtenmeldingsnummer en www.anrhem.nl kunnen meldingen uit de woonbuurten nu direct bij de juiste personen/instanties terecht komen.